Arsız

sonadək ayaqda durmağı bacaran, pis gününə “ağlamayan”, nikbin görünməyə çalışan insanısa qınayarıq.Sanki ətrafındakı insanların uğursuzluğunda odur günahkar.Axı niyə başqalarını mühakimə edərkən ən sərt hakim, özümüzə bəraət qazandırırkənsə ən "ədalətli" vəkil oluruq?Niyə üç-beş günlük dünyada öz əməllərimizə nəzarət edib haqq dünyaya savablarla getmək haqda düşünməyə vaxtımız olmur, ətrafımızdakı insanların həyatını müzakirə etməyə, başqalarının işinə qarışmağa isə həvəslə vaxt tapırıq?Niyə biz beləyik?Səhvlərimizi gördüyümüz zaman belə "düzəlməyə" çalışmırıq.Ölümü yalnız qəfil rəhmətə gedən yaxınımız olanda xatırlayırıq.O da bir günlük..Ölüm bizim üçün adiləşib.Sanki biz onu heç dadmayacaqmışıq kimi.Onun haqda düşünməyə vaxtımız belə yoxdur.Həyat o qədər uzunmu?

Only 2461 people read

Like(621) | Dislike(417)

Stories