Amma bunların
heç biri ona xeyir etmədi. Valideynləri hər gün onun
çarpayısının başında oturub onun tezliklə sağalmasına
ümid edirdilər. Bir gün körpə titrək əlləri ilə anasının əlini
sıxıb dedi: -Ana ,mən sağalsam sən məni yenə gəzməyə
aparacaqsan ? Axı mən bizim sevimli oyunumuz üçün
çox darıxmışam . Anası nazik kədərli səslə ona cavab
verdi: -Sən sağalsan mən səni nəinki may çiçəklərinin ,
dünyanın ən gözəl gəzintili yerlərinə aparacağam. Körpə
anasının üzünə gülümsəyərək, gözlərini əbədi yumdu .
Sanki bu an bu ailənin xoşbəxtliyi , sevinci ,evlərinin nuru
bu körpə ilə bir yerdə bitdi.Valideynləri onun ölümündən
sonra, hər gün may çiçəklərinin yanına gəlib , qızlarının
ətrini bu çiçəklərdən alırdılar . Onlara elə gəlirdi ki, hər
dəfə olduğu kimi o, gizləndiyi may çiçəklərinin arasından
çıxıb mən burdayam deyib güləcək. Amma təəssüf ki, bu
çiçəklər onu ömürlük gizlətdi . Bu körpə özündən
valideynlərinə tək bir xatirə və təsəlli may çiçəklərini
saxladı . Onlar öz körpə balalarını xəyallarında may
çiçəklərinin arasında yaşatdılar. Valideyinləri hər dəfə
qızlarının məzarının ziyarətinə may çiçəkləri ilə gəlirdilər.
Sən yoxsan , sən yoxsan biz indi bildik. Soyuq məzarını
öpməyə gəldik. Dünyada səninçün biz yaşayırdıq. Sən
demə həsrətdi yer də səninçün.
Cəmi 2438 nəfər oxuyub