qarşısında
gözlərəmiz dolmuş idi.
Əllərimizə sarılaraq bizi yola saldıqlarında, sürücüdən
“Borcum nə qədərdir?” -soruşdum.
Başını yelləyərək:
— Borclu deyil, Borc verənsən Dostum!.. -dedi.
Çünki belə bir yaxşılığa məni də ortaq etdin.
Amma bəlkə də iyirmi ildir ağlamağı unudan bir adama bu gözəl
duyğunu xatırlatdığın üçün, borc verən vəziyyətə düşdün.
O mərd adamla qucaqlaşıb ayrılarkən, gecənin ayazını
hiss etmir və evimə piyada dönmək istəyirdim.
Kim bilər? Bəlkə də yolumun üzərində, köməyimi
gözləyən bir insan daha tapa bilərdim..
Cəmi 2101 nəfər oxuyub