Senin yoxluğun

Senin yoxluğun


Ağır bir roman idi yoxluğun.
Yavaş-yavaş öyreşmişdi ruhum…
Vaxt erken idi, çox idi. Keçmek bilmirdi zaman…
İztirab müzeffer edasıyla dolanırdı içimde.
Üzerinde dayandığım torpaq bele qana doymuşdu...
Bir tek köhnelmiş gözyaşılarımın yaş izleri qalmışdı
üzümde.
Gözümde zülmet üstüne zülmet…
Heyat ise menasız herflerin ağrılı menalarla görüşdüyü
cümlelerle dolu idi.
Hemişe pis sesler, insafsız pıçıltılar gelirdi qulağıma.
Ne vaxt qalxsam yerimden, seni axtarsam, itirdim.
Tellere, tikanlara ilişirdi ruhum.
Bedenim qırğılara yem olurdu.
Bilerek ve gederek azalırdım.
Gederek daha çox isteyirdim ölümü.
Her gün eyni dua içinde tükenib bitirdim.
Geri dönülmez bir yoxluğa teslim olduğum bir qaranlıq
andı seni gördüyüm.
Tanış olmayan hisslerle terlemişdi ruhum.
Sonra güneş doğulmuşdu qerbden, her şey rengine
qovuşmuşdu.
Men sene qovuşmamışdım.
Bütün çirkin rengler silinmişdi gözümden, xatirelerimden
ağrıdan xatireler getmişdi bir anda.
Ve ellerime toxundun o an.
Qanayan, yaralı ve keçmişin çirkli izlerini saxlayan
ellerime…
Üzüme baxıb, bizden evvel yazılmış qederime ağladın ve
oxumağa başladın geleceyi gözlerimde.
Anladım ve susdum cümlelerinin bitmesini.
Her sözünde çoxaldı xoşbextliyim, her sesinde bir addım
yükseldim göye.
Dünyanın en gözel lefzini eşidene qeder çıxışım erşe
doğru ve
"Seni sevirem" dediyin an yıxıldı menliyim, qürurum yox
oldu.
Alaşağı düşdüm yerin sene en yaxın üzüne.
Buraxdım ellerine qederimi ve ellerine sarıldım ümidle.
"Meni buraxma" deye yalvardım içimde.
Eşitmiş kimi baxdın üzüme, öpdün gözlerimden.
O an ağladım ilk defe.
Sanki quruyan göz menbelerim yaşıllaşdı, üreyimde
cüceren ümidlerle birlikde.
O an ilk defe xoşbextlikden ağladım.
Her damlasında "seni sevirem" deye qışqırdım.
Süzüldüm üzümden sessizce,
[1] 2 >>
Cəmi 2929 nəfər oxuyub
Dostlarınla Paylaş

Saytda 60 nəfər
Top.Mail.Ru
©Tatli.Biz 2010-2023