Ermənilər və azərbaycanlılar arasında etnik münaqişə dərin tarixi köklərə malikdir və xalqlar arasında dini, mədəni fərqliliklər fonunda qarşılıqlı ərazi iddiaları yaranmışdı.

Hər bir halda, milli, dini, sosial və iqtisadi fərqliliklər iki toplum arasında açıq düşmənlik halına yalnız XIX əsrin sonlarında gəldi. Bölgəyə rusların yerləşməsindən sonra XVIII və XIX əsr boyunca ermənilər Azərbaycan türklərindən ibarət aristokratiyanın ağalığından qurtula bildilər. Kapitalist üsul idarəsinin yayılması ilə də erməni burjuaziyası formalaşmağa başladı və mövcud sosia-ekonomik münasibətlər dəyişməyə başladı. Bu proses nəticəsində formalaşn erməni elitlər köhnə azərbaycanlı elitlər ilə rəqabətə girəcək hala gəldilər.

XIX əsrin son onilliklərində Rusiya Zaqafqaziyasında ermənilərə qarşı düşmən münasibətinin ilkin şərtlərindən biri də yerli hakimiyyət orqanlarında müsəlman əhalinin təmsil olunmaması idi. Xüsusilə, 1870-ci il islahatına görə, qeyri-xristianlar şəhər şuralarındakı yerlərin yalnız 1/3 hissəsindən, 1892-ci ildən isə 20 faizdən çoxunu əldə edə bilməzdilər. Əslində imperiya miqyasında yəhudilərə qarşı qəbul edilmiş bu qanunlar Cənubi Qafqazdakı müsəlmanlara qarşı çevrilmişdi. Halbuki bölgədə mülklərin əksəriyyəti onlara aid idi və seçicilərin 80 faizini də onlar təşkil edirdi.

Zaqafqaziyanın Rusiyaya birləşdirilməsindən sonra mərkəzi hökumət bölgə əhalisinin mədəni homogenliyinə nail olmağa çalışırdı. Buna görə də müsəlman aristokratiyasının mövqelərini zəiflətmək üçün tədbirlər görüldü, bu məqsədlə inzibati orqanlara bölgədə əsasən ermənilər tərəfindən təmsil olunan, əsasən xristianlar təyin edildi. 1880-ci illərdən başlayaraq çar hökuməti öz siyasətini dəyişərək Zaqafqaziya şəhərlərində erməni hökmranlığını sarsıtmağa çalışdı, bunun üçün antisemit siyasətinə bənzər bir ermənifobiya siyasəti yeritməyə başladı, müsəlmanların bu şəhərlərdə hökmranlıq iddialarını təşviq etdi. Bakı və Yelizavetpol quberniyaları, bəzi hallarda isə müsəlmanların tərəfində antierməni kompaniyalarında ştirak edirlər.

Bu ziddiyyət 1905-ci il inqilabi hadisələri zamanı qarşılıqlı etnik qırğınlar şəklini almışdı. Dövlətin aidiyyatı orqanları Zaqafqaziyanın Rusiyadakı inqilabi hadisələrdən diqqətini yayındırmaq üçün millətlərarası münaqişəyə qarışmırdı və hətta onu alovlandırırdı.

1905-1906-cı illərdəki erməni-tatar qırğınının dağıdıcı maddi və humanitar nəticələri olsa da, digər tərəfdən, bu silahlı etnik qarşıdurma münaqişədə iştirak edən hər iki etnik icmanın milli kimliyinin formalaşmasına və möhkəmlənməsinə töhfə verdi. Erməni milli hərəkatının liderləri baş verənləri bir növ mənəvi qələbə hesab edirdilər, çünki özünü müdafiə etmək üçün yenidən silaha sarılan ermənilərin şüurunda türklərin məğlubedilməzliyi mifi məhv edilmişdi. Eyni zamanda, orta təbəqəyə xas olan peşə sahələrində uzun müddət üstünlük təşkil edən ermənilərə qarşı inamsızlığın artması milli Azərbaycan burjuaziyasının inkişafına təkan verdi və bu da öz növbəsində daha mütərəqqi təhsil sisteminin, bir sıra türkdilli qəzetlərin, mədəniyyət və xeyriyyə cəmiyyətləri şəbəkəsinin yaranması formalaşmasına səbəb oldu.Erməni əsilli amerikalı tarixçi Riçard Hovanisiyanın da bildirdiyi kimi, 1918-ci ildə güclü ruspərəst hisslərə sahib ermənilərlə osmanlıpərəst hissələrə sahib və bölgədə yenidən müsəlmanların-türklərin hakimiyyətini bərpa etməyə çalışan Azərnbaycan türkləri arasında düşmən duyğular üzə çıxdı.

Oktyabr inqilabı və Zaqafqaziya redaktə

1917-ci ilin fevral ayında inqilab nəticəsində formalaşmış Rusiya Müvəqqəti Hökumətinin həmin ilin oktyabrında bolşeviklər tərəfindən devrilməsi nəticəsində Zaqafqaziyada vəziyyət qarışıq forma aldı. Yerli menşeviklər inanırdılar ki, aqrar bir ölkədə yerli şərtlər sosialist inqilabı üçün uyğun hala gəlməmişdir və sosializmə doğru transformasiya kapitalist inkişafın tamamlanması ilə davam etməlidir. Bolşeviklər isə əksinə, inqilabi dəyişiklikləri Rusiya imperiyasının bütün ərazisinə yaymağa çalışırdılar. Həmin dövrdə Zaqafqaziyada milli partiyalar - Azərbaycanın Müsavatı və Ermənistanın Daşnaksütyunu fəallaşdı.

Mərkəzi hakimiyyətə uğrunda gedən mübarizə fonunda Tiflisdə Zaqafqaziya Komissarlığı formalaşdırıldı. Komissarlığı ali qanunverici orqanı olan Seymə əsasən gürcülərin menşevikləri, azərbaycanlıların müsavatçıları və ermənilərin daşnakları, eləcə də iki rus nümayəndə daxil idi. Milli şuralar - Erməni Milli Şurası, Gürcüstan Milli Şurası və Azərbaycan Milli Şurası - Zaqafqaziya böyük nüfuz qazandılar. Bu şuraların nümayəndələri Komissarlıqda əsas söz sahibi idilər və onun idarə edilmə məsələsinə yön verirdilər. Komissarlıq yaradıldıqdan sonra Qafqaz Cəbhəsinin komandanı general M.A. Prjevalski yeni qurumun onun tərəfindən tanındığını bildirmiş və ordusuna yeni rəhbərliyə tabe olmaq əmri vermişdi.

Zaqafqaziya Komissarlığı öz hakimiyyətini Bakı istisna olmaqla bütün Zaqafqaziyaya yaya bilmişdi. Bakı şəhərində isə 1917-ci ilin noyabrında Sovet hakimiyyəti qurulmuşdu. Həmçinin Bakıda aylardır müsavatçılar, menşeviklər, bolşeviklər, SR-lər, daşnaklar arasında gedən mübarizə vagid idarəetmə orqanının yaradılmasına əngəl törətməkdə idi.

1918-ci ilin başlanğıcında öz ətrasfında müttəfiq və ya düşmən olmaqla fərqli qüvvələri formalaşdıran iki güc qaynağı meydana çıxdı. Sənaye mərkəzi olan Bakı bölgəni öz hakimiyyətinə almaq istəyən Sovet-bolşeviklər üçün əsas nöqtə demək idi və Zaqafqaziyanın ənənəvi mərkəzi anlamına gələn Tiflisə, yəni Komissarlığıa tabe olmamaqda qərarlı idi. Eyni zamanda anarxiya və qarışıqlıq həm Bakıda, həm də Yelizavetpolda getdikcə yayılmaqda idi. Yelizavetpolda əsl hakimiyyət Müsəlman Milli Komitəsinin əlində idi. Qarabağın dağlıq hissəsi ermənilər və azərbaycanlılardan təşkil edilmiş qarışıq şura tərəfindən idarə edilirdi. Eyni vəziyyət Şərur-Naxçıvanda da keçərli idi.

Qafqaz Cəbhəsinin dağılması və milli orduların formalaşması redaktə

Qafqaz Ordusunun komandanlığı tabeliyində olan qoşunların parçalandığını və döyüş səmərəsini tamamilə itirdiyini başa düşərək cəbhədəki vəziyyəti xilas etmək üçün dərhal könüllülük əsasında milli hissələrin yaradılmasına başlamaq qərarına gəldi. 1917-ci il dekabrın 5-də (18) Osmanlı ilə Qafqaz cəbhəsində hərbi əməliyyatların dayandırılmasını nəzərdə tutan barışıq imzalandı. Ertəsi gün Zaqafqaziya Komissarlığı "mümkünsə, ordunu tərxis etmək", milli hərbi birləşmələr və "bolşeviklərə qarşı mübarizəyə rəhbərlik etmək üçün xüsusi orqan" yaratmaq qərarına gəldi. Bir sıra rus bölmələrinin cəbhədən çıxarılması ilə paralel olaraq milli orduların - Gürcüstan Ordu Korpusu və Erməni Könüllülər Korpusunun yaradılması prosesi baş verdi. Dekabrda Qafqaz Cəbhəsi qərargahının təklifi ilə ayrı-ayrı hissələrin, ilk növbədə Yelizavetpoldakı (Gəncə) 219-cu Piyada Ehtiyat Alayının müsəlmanlaşdırılmasına başlanıldı. Dekabrın 18-də (31) Zaqafqaziya Komissarlığı müsəlman korpusunun daxil olduğu yeni ordunun yaradıldığını elan etdi. Qafqaz Cəbhəsi qoşunlarının baş komandanı general Prjevalskinin əmri ilə ertəsi gün rəsmi olaraq Zaqafqaziya müsəlmanları korpusunun yaradılmasına başlanıldı.

Osmanlı ilə barışıq xəbəri əsgərlərin cəbhədən kütləvi şəkildə getməsinə səbəb oldu. Zaqafqaziya Komissarlığı cəbhəni tərk etmiş bölmələri tərksilah etmək qərarına gəldi ki, bu da silahlarını təslim etmək istəməyən əsgərlər arasında son dərəcə mənfi reaksiyaya səbəb oldu.

Müsəlman hərbi birləşməsini silahlandırmaq Müsəlman Milli Komitəsinin öhdəsinə verilmişdi və bu iş üçün yüksək miqdarda silah-sursata ehtiyac duyulurdu. Lakin hərbi anbarların böyük hissəsi Tiflis və Sarıqamışda yerləşirdi və müsəlmanlar silah və hərbi mal bölgüsündən uzaqlaşdırılmışdı. Buna görə də, azərbaycanlı nümayəndələr cəbhədən tərxis olub geri dönən rus döyüşçülərin tamamilə silahsızlandırılmasının ən ardıcıl tərəfdarları idilər. Bu proses 1917-ci ilin dekabrında Yelizavetpolda başladı. Yerli nüfuzlu şəxslər gürcü zabitlərin komandanlığı altında olan birinci Tatar alayından istifadə edərək 219-cu ehtiyat alayının silahlarını müsadirə etdilər. Bu alayın önəmli bir qismi erməni və ruslardan ibarət idi. Bu hərəkətlər Elizabetpoldakı vəziyyətin hakimiyyətin və yerli hərbi komandirin nəzarətindən çıxmasına səbəb oldu.

1918-ci ilin yanvarında Tiflis-Biləcəri dəmiryolu xətti üzərindəki Dəllər, Ağstafa, Şamxor, Axtaqala və digər stansiyalarda, eləcə də Xaçmazda (Bakı-Dərbənd dəmiryolu xətti üzərində) yerli silahlı dəstələr cəbhədən geri dönən rus hərbçilərin üzərinə hücum edib silahları ələ keçirməyə çalışdılar. Ən genişmiqyaslı və qanlı toqquşma yanvarın 22-25-də (köhnə təqvimlə, 9-12) Azərbaycan silahlı dəstələrinin hücumu nəticəsində 2 minə yaxın rus əsgərinin öldürüldüyü Şəmxor stansiyasının ərazisində baş verdi. Bu toqquşma zamanı 2 min rus öldürüldü və bir neçə mini də yaralandı. 30-dan çox top, 100 pulemyot və 12 min tüfəng ələ keçirildi. V.M. Muxanovun bildirdiyinə görə, Şamxor hadisələri Zaqafqaziyada vəziyyətin tədricən anarxiyaya doğru irəliləməməsinin göstəricisi idi. Hərbi qatarlar hücumlar ilə eyni vaxtda İrəvan və Yelizavetpol quberniyalarında az qala hər gün azərbaycanlılarla ermənilər arasında irimiqyaslı toqquşmalar baş verməyə başladı, azərbaycanlı və erməni kəndlərinə ilk dəfə yanğınlar meydana çıxmağa başladı.

Zaqafqaziyadak; rejimin nwmay'nd'li ali qanunverici orqan; olan Seym 10 (23) fevralda toplandı və millətlərarası toqquşmaların artdığını etiraf etmək məcburiyyətində qaldı, lakin müxtəlif fraksiyaların nümayəndələrindən ibarət komissiyaların tərəfləri barışdırmaq cəhdləri uğur gətirmədi. V.M. Muxanova görə, Zaqafqaziyadakı vəziyyət əsas partiyalar tərəfindən, ya onların birbaşa, ya da dolayı yolla iştirakı ilə alovlandırılırdı. Müsavatçılar etnik və dini nifrətdən istifadə edərək Osmanlıya qarşı rəğbət aşılamaq istəyərkən, "daşnak rəhbərləri erməni birləşmələrinin yerli müsəlmanlara qarşı repressiyalarının qarşısını almadılar və bununla da özlərinə haqq qazandırdılar ki, sonuncular hərbi eşelonların hərəkətinə mane olur və erməni birləşmələri onların yolu ilə döyüşmək məcburiyyətindədir".

Həmin dövrdə Bakıda eyni zamanda müsavatçıların, daşnakların və bolşeviklərin Qırmızı Qvardiyası mövcud idi. Siyasi qarşıdurma etnik gərginliklə kəskinləşdi; şəhər yeni etnik zorakılıq ərəfəsində yaşayırdı.

Hələ 1917-ci ilin ortalarında rus ordusunun inqilabi şəkildə parçalanmasının əlamətlərinin meydana çıxması ilə əlaqədar Moskva və Petroqrad erməni milli komitələrinin üzvləri A.F.Kerenskini Qafqaz Cəbhəsinin sabitliyini qoruyub saxlamağın zəruriliyinə inandırmağa çalışırdılar. Bu məqsədlə onlar digər cəbhələrdən minlərlə erməni hərbi qulluqçusunun Qafqaza köçürülməsini təşkil etməyi xahiş etdilər. Bu addım ermənilərə görə Anadoluda ələ keçirilmiş yerlərin Rusiya üçün saxlanılmasında həlledici amilə çevrilə bilərdi. Razılıq alındı. Müvəqqəti Hökumətin süqutundan bir müddət əvvəl, oktyabr ayında Kerenski rus hissələrini əvəz etmək üçün 35 min erməni əsgərinin Qafqaza köçürülməsinə əmr verdilər. Lakin onların yalnız bir neçə mini cəbhəyə çatdı. Yerdə qalan əksəriyyəti isə Bakıya getdilər və orada şəhərdəki Erməni Şurasının rəhbərliyi altında 1918-ci ildə bolşevik hakimiyyətinin qurulmasına yardım etdilər.

Həm müsavatçılar, həm də bolşeviklər anlayırdılar ki, ikisi arasında hərbi toqquşma sadəcə zaman məsələsidir. 1918-ci ilin martında Bakı bolşevik və daşnakların Azərbaycan türklərinə qarşı qırğınları başladı. Tarixə Mart hadisələri və ya Mart soyqırımı kimi düşən hadisələr zamanı 10 mindən çox azərbaycanlı öldürüldü. Hadisələrin əvvəlində özlərinin bitərəfliyini elan edən daşnaklar qısa müddət sonra müsavatçılara qarşı qırğınlara qatıldılar. Bakıda başlayan antiazərbaycanlı qırğınları qısa müddət ərzində Bakı quberniyasının digər bölgələrinə də yayıldı. Hadisələr nəticəsində müsavatçıların Bakıdakı dayaqları tamamilə zəiflədildi və bolşevilərin sol SR-lər ilə ittifaq halında formalaşdırdıqları Bakı Kommunası hakimiyyətə gəldi.

Osmanlının hücumu redaktə

1918-ci ilin yanvarında rus ordusu faktiki olaraq cəbhəni tərk etdi. Bu zaman ərzində III türk ordusuna müqavimət bölgəyə səpələnmiş erməni dəstələri tərəfindən həyata keçirilirdi. Rus ordusu getdikdən sonra cəbhə boyunca türklərin (azərbaycanlılar da daxil olmaqla), kürdlərin, ermənilərin arasında etnik toqquşmalar davam etməkdə idi.

30 (12 fevral) yanvar tarixində Osmanlı ordusu ermənilər tərəfindən qırğınlara məruz qalan müsəlmanları qorumaq üçün hərbi əməliyyatlara başladığını elan etdi və 24 martdan etibarən 1914-cü il sərhədlərinə çatdı. Beləliklə də, bütün Şərqi Anadoluya nəzarət etməyə başladı. Geri çəkilən erməni hərbi dəstələri ilə birlikdə xeyli mülki erməni də bölgəni tərk etdi. Martın 3-də Brest-Litovskda imzalanmış Rusiya-Türkiyə əlavə müqaviləsinin şərtlərinə əsasən, rus qoşunları dərhal Ərdəhan, Qars və Batum rayonlarını (Qars və Batumi bölgələri) tərk etməli idi. Rusiya bu rayonların dövlət-hüquqi münasibətlərinin yeni təşkilinə qarışmamağı və bu rayonların əhalisinə qonşu dövlətlərlə, xüsusilə Türkiyə ilə razılaşaraq yeni sistem yaratmağa imkan verməyi öhdəsinə götürmüşdü. Müqavilədə mühüm bəndlərdən biri də həm Türkiyə, həm də Rusiya nəzarətində qalması planlaşdırılan bölgədəki erməni silahlı dəstələrinin hamısının Sovet tərəfindən tərkisilah edilməsinin nəzərdə tutulması idi. Brest-Litovsk müqaviləsinin imzalanması faktiki olaraq RSFSR Xalq Komissarları Sovetinin Anadoludakı ermənilərin öz müqəddəratını təyinetmə hüququndan bəhs edən “Türk Ermənistanı haqqında” dekretini ləğv etdi.

İmzalanmış razılaşmaya əsasən Osmanlı bölmələri Qars və Batumu ələ keçirdilər və 1877-ci il sərhədlərinə geri döndülər. 22 aprel tarixində Osmanlı imperiyasının təzyiqi altında Zaqafqaziya Seymi özünün Rusiyadan müstəqilliyini elan etdi. Lakin yeni respublika ilə Osmanlı imperiyası arasında aparılan danışıqlar heç bir nəticə vermədi və 15 may tarixində Osmanlı ordusu yeni hücuma keçdi. Hücumun əsas hədəfi İrəvan quberniyası ərazisi idi və bununla da ermənilər ilə yeni 3 həftəlik müharibə başlamış oldu. Bu böhran, gürcülərin almanlarla razılaşması, azərbaycanlıların isə Osmanlı ilə müttəfiqliyi Zaqafqaziya Demokratik Federativ Respublikasının dağılmasına, onun yerində isə 3 yeni milli dövlətin formalaşmasına yol açdı.

Hətta Zaqafqaziya Demokratik Federativ Respublikasının süqut etməsindən əvvəl azərbaycanlı millətçilər İstanbula gizli səfər həyata keçirmişdilər. Onların məqsədi İstanbuldakı Gənc Türk hökumətindən ikinci türk dövlətini elan etmək üçün onlara dəstək göstərilməsinə nail olmaq idi. Tərəflər əməkdaşlıq haqqında - xüsusən də Azərbaycanın gələcəyinin silahlı qüvvələrinin yaradılmasında türk ordusunun köməyi, onların maliyyələşdirilməsi, yerli türk əhalidən türk qoşunlarına yardım haqqında razılığa gəldilər.İyunun 4-də Osmanlı imperiyası Batumidə Zaqafqaziya respublikalarının hər biri ilə sülh müqaviləsi bağladı. Ermənistan-Türkiyə müharibəsində milli qüvvələri məğlubiyyətə uğrayan Ermənistan üçün müqavilənin şərtləri ən çətin idi. Ermənistan Respublikasına keçmiş İrəvan quberniyasının yarıdan da az bir hissəsi - Yeni Bəyazid qəzası, Aleksandropol qəzasının şərqi, İrıvan, Üçkilsədə dövlət qurmağa icazə verilmişdi.Osmanlı-Azərbaycan müqaviləsinə görə, Osmanlı Azərbaycanı Bakı və Yelizavetpol quberniyaları, eləcə də Naxçıvanın Ordubad dariəsindən ibarət respublika olaraq tanıyırdı. Əlavə olaraq da, Osmanlı imperiyası Azərbaycana Bakı və Qarabağın dağlıq hissəsində öz hakimiyyətini qurmağa yardım edəcəyinə söz verirdi.

1918-ci ilin iyununda Osmanlı və Azərbaycan türklərindən ibarət Qafqaz İslam Ordusu yaradıldı. Ordunun məqsədi Mart soyqırımından sonra Bakı Kommunası qurulan və hakimiyyətin bolşeviklərə keçdiyi Bakını geri qaytarmaq idi. Eyni zamanda Bakı Kommunasının və ya digər adı ilə Bakı Xalq Komissarları Sovetinin əsasən ermənilərdən ibarət ordusu qərbə doğru hərbi hücuma başlamışdı. Onların əsas məqsədi Qafqaz İslam Ordusu qüvvələrini yerli azərbaycanlı hərbi dəstələrlə birləşmələrinə əngəl olmaq idi. İki tərəf arasında hərbi əməliyyatlar Bakı Kommunası qüvvələrinin məğlubiyyəti və nəticədə çevrilişlə nəticəsində Bakıda yeni hökumətin - Sentrokaspi Diktaturasının yaradılması ilə başa çatdı. İngilis Dunsterforce dəstəsinin Bakı müdafiəçilərinə kömək etməsinə baxmayaraq, 1918-ci ilin sentyabrında Qafqaz İslam Ordusu Bakını ələ keçirdi və ermənilərdən Mart soyqırımının qısası alındı.

1918-ci ilin yayında və payızında Zaqafqaziyanın etnik cəhətdən qarışıq rayonlarında artıq Ermənistan-Azərbaycan müharibəsi gedirdi. Digər tərəfdən də, Osmanlı ilə Ermənistanın razılaşmasını tanımayan Andronik Ozanyan öz dəstəsi ilə Naxçıvanda və Zəngəzurda azərbaycanlı hərbi dəstələrə qarşı döyüşməkdə idi. Digər tərəfdən də Qafqaz İslam Ordusunun dəstəyi ilə Azərbaycan Qarabağın dağlıq hissəsində öz hakimiyyətini formalaşdırmağa çalışırdı.

Bu arada gənc respublikalar arasında qarşılıqlı ərazi iddiaları yarandı. Azərbaycan Bakı və Yelizavetpol quberniyaları ilə yanaşı, İrəvan quberniyasının müsəlmanların məskunlaşdığı ərazilərə, Zaqatala qəzasına, habelə Tiflis quberniyasının bir sıra qəzalarına – Tiflis, Sığnax, Borçalin, Axalkalakil, Axalsixı ərazilərinin hamısına və ya bəzi hissələrinə iddialı idi. Ermənilər İrəvan quberniyasına, Borçalı qəzasının cənubuna, Tiflis quberniyasının Axalkalaki qəzasına, Yelizavetpol quberniyasının dağlıq hissələrinə, Zəngəzura, Qarabağa və Qazaxa iddia irəli sürürdü. Gürcüstan ilə Azərbaycan arasında Zaqatala dairəsi və Tiflis quberniyasında bəzi bölgələr üstündə ərazi mübahisəsi var idi. Ermənistanla isə borçalı və Axalkalaki qəzalarına görə mübahisələr getməkdə idi. Osmanlı imperiyasının Birinci Dünya müharibəsində məğlub olmasına və Mondros atəşkəsini imzalamasına görə ordularının Zaqafqaziyadan geri dönməsindən sonra hər üç respublika Qars və Batuma iddia irəli sürrməyə başladı.

Borçalı qəzasının kimə aid olması problemi Gürcüstanla Ermənistan arasında müharibə ilə nəticələndi və Azərbaycanla Gürcüstan arasında ərazi mübahisələri müharibəyə çevrilməsə də, Zaqafqaziyada Sovet hakimiyyəti qurulana qədər davam etdi.

Eyni zamanda, Qarabağın və Zəngəzurun erməni əhalisi Ermənistanın tərkibinə daxil olmaq niyyətində olduqlarına görə Azərbaycan hakimiyyətinə tabe olmaqdan boyun qaçırsalar da, Ermənistan hakimiyyəti onlara mühüm köməklik göstərə bilmədi. Öz növbəsində, İrəvanın cənubundakı müsəlmanların məskunlaşdığı rayonlar Osmanlı və Azərbaycandan dəstək və silah alaraq Ermənistan Respublikasının hakimiyyətini tanımaqdan imtina etdilər. Maraqların toqquşması son nəticədə mübahisəli ərazilərdə qanlı qarşıdurmaya gətirib çıxardı.

Yelizavetpol quberniyası redaktə

Yelizavetpol quberniyasl 1868-ci ildə formalaşdırılmışdı və İrəvan quberniyasının dağlıq hissələrinin şərqində, Tiflis quberniyasının Bakı quberniyasının qonşuluğunda yerləşirdi. Halisinin əksəriyyətini azərbaycanlılar və ermənilər təşkil edirdilər (1886-cı ildə 55.96 faizi azərbaycanlılar, 35.43 faizi ermənilər, 4.68 faizi isə kürdlərdən ibarət idi - efn). Ermənilər dağlıq bölgələrdə əhalinin əksəriyyətini təşkil etməkdə idilər, lakin azərbaycanlılar digər yerlərdə əksəriyyəti təşkil etməklə birlikdə, ilin müəyyən hissələrində düzənliklərdən ermənilərin yaşadıqları dağlıq yerlərə köçməkdə idilər.

Bu dövr ərzində erməni-azərbaycanlı münaqişəsi Yelizavetpol quberniyasının dağlıq hissələrində yayılmış. Bu münaqişə yerlərini 3 hissəyə bölmək olar:

• Qazax qəzasının Dilican boyunca cənub-qərb dağlıq hissəsi,
• Qarabağın dağlıq hissəsi - Şuşa qəzasının böyük hissəsi, Yelizavetpol, Cavanşir və Cəbrayıl qəzalarının dağlıq yerləri,
• Qarabağın dağlıq hissəsindən keçid boyunca yerləşən azərbaycanlı və kürd kəndləri ilə ayrılmış Zəngəzur qəzası.

Zaqafqaziya Federasiyasının dağılmasından sonra Qazax qəzasının dağlıq hissəsi Ermənistanın tərkibinə daxil oldu, Dağlıq Qarabağda və Zəngəzurda isə Ermənistan-Azərbaycan qarşıdurması daha iki il davam etdi.

Qarabağda etnik sərhəd faktiki olaraq Mil-Qarabağ çölünün qərb kənarından keçən Dağlıq və Düzən Qarabağın fiziki-coğrafi sərhədinə uyğun gəlirdi. Eyni zamanda azərbaycanlıların məskunlaşdığı Düzən Qarabağda bir sıra erməni kəndləri, ermənilərin məskunlaşdığı Qarabağın dağlıq hissəsində isə azərbaycanlı kəndləri var idi. Qarabağın ən böyük şəhəri olan Şuşada azərbaycanlı və erməni məhəlləsi var idi. Yay aylarında azərbaycanlı köçərilərin miqrasiyası ilə əlaqədar olaraq Qarabağın dağlıq hissəsində etnik sərhəd silinmiş və əhalinin qarışıq yaşamaqda olduğu geniş zolaq formalaşmışdı.

Zəngəzur Şərqi Zaqafqaziya, İrəvan quberniyası və Naxçıvanı birləşdirən strateji dəhliz idi. 1916-cı ildə burada 120 min müsəlman və 101 min erməni (yayda Zəngəzurun dağlıq rayonlarının otlaqlarına köçən Qarabağın düzənlik hissəsinin azərbaycanlı maldarları istisna olmaqla) yaşayırdı. Eyni zamanda xeyli sayda azərbaycanlı periferial ərazilərdə, məsələn cənub-şərq yamaclarında olan Qubadlı məntəqəsində əksəriyyəti təşkil edirdilər. Erməni tərəfi Zaqafqaziyanın aministrativ-ərazi bölgüsündə islahatlar keçirilməsini təklif etmişdi. Bu layihəyə görə, mərkəzi Zəngəzurun əhalisinin çoxunu köçərilər təşkil edən periferial bölgələri əsas hissədən ayrılmalı idi. Beləliklə də, köçərilər çıxdıqdan sonra qəzanın əhalisi 88 min ermənidən, 2 min digər xristianlardan və 46 min müsəlmanlardan ibarət olacaqdı.

Riçard Hovanisiyan bildirir ki, həm azərbaycanlılar, həm də azərbaycanlıların bu ərazilər üzrə iddialarında qərarlı idilər.

ERmənistan Respublikası Yelizavetpolun dağlıq bölgələrinə iddialarını burada ermənilərin əksəriyyəti təşkil etməsinə, dini və mədəni billik iddialarına əsaslandırırdılar. Belə ki dağlıq bölgələr azərbaycanlıların məskunlaşdığı düzənlik bölgələrdən fərqlənməkdə idi. Ermənilərə görə bu dağlıq hissə Ermənistanın təbii müdafiəsini təşkil edəcək, Araz vadisini və Araratın qorunmasını asanladıracaqdı. Onlara görə Qarabağın dağlıq bölgəsinin Ermənistana verilməməsi onun təbii bütövlüyünün pozulması anlamına gəlməkdə idi. Strateji nöqteyi-nəzərdən dağlıq rayonların itirilməsi Ermənistan üçün Azərbaycanla Türkiyə arasında sonuncu səddin aradan qaldırılması və İrandan təcrid olunması demək idi. Ermənilər hətta bölgənin türklər tərəfindən ələ keçirilib, demoqrafiyasının dəyişdirilməsindən sonra belə Qarabağda erməni dövlətçiliyinin qalıqlarının qaldığını bildirirdilər. Onlar bu iddialarını Qarabağın erməni məliklikləri və onun Səfəvi imperiyası tabeliyində öz muxtariyyətlərini saxlamaları ilə əsaslandırırdılar.

Azərbaycan tərəfi isə öz iddialarını tarixi, coğrafi və iqtisadi arqumentlərə əsaslandıqmaqda idi. Azərbaycan tərəfinə görə, erməni məlikliklərinin müəyyən muxtariyyətə sahib olmalarına baxmayaraq, onla buranın türklərin Qarabağ bəylərbəyiliyinin tərkib hissəsi olduğunu bildirirdilər. Rus işğalına qədər Türk tayfaları Cənubi Qafqaza hakim olmuşdular. Yelizavetpol quberniyasının 8 qəzasının 7-də azərbaycanlılar mütləq əksəriyyəti təşkil edirdilər. Azlıq olduqları Qarabağın dağlıq hissəsində belə həm Azərbaycan türkləri, həm də kürdlər əhəmiyyətli azlıq hesab edilirdilər. Azərbaycan tərəfinin fikrincə, ermənilərin kompakt yaşadıqları ərazilərin özbaşına ayrılması və onların Ermənistana birləşdirilməsi regionun coğrafi, iqtisadi və siyasi birliyini təhdid edərdi. Azərbaycan tərəfi erməni tərəfdən fərqli olaraq, dağlıq və aran ərazilərini bir-birindən ayrı hesab etmir, onları azərbaycanlıların ənənəvi köçəri həyat tərzinə uyğun gələn vahid bütöv hesab edirdi.

Anatoli Yamskov göstərir ki, 1897-ci il siyahıyaalınmasına əsasən azərbaycanlılar Şuşa və Cəvanşir qəzalarının kənd əhalisinin 54,8 faizini (115,8 min nəfər) təşkil etmiş, yayda onların yalnız 1/3 hissəsi Qarabağın düzənlik hissələrində qalmış, qalanları dağlıq hissələrə, yəni Şuşa və Zəngəzur qəzalarına köç etmişdirlər. Arsen Saparov onu da qeyd edir ki, Qarabağ köçərilərinin çoban həyat tərzinə görə sağ qalması Qarabağın dağlıq hissələrinin yüksək dağ otlaqlarına çıxış əldə etməkdən asılı idi, belə ki onlar hər il ilin müəyyən dövrlərində yüksək yerlərə köç edir və bu zaman oturaq əhalinin bölgəsindən keçirdilər.

Qarabağın dağlıq və düzənlik ərazilərinin bir-birindən ayrılması köçəri azərbaycanlıların təsərrüfatlarının tamamilə yox olması anlamına gələ bilərdi. Ermənistan bunu həll etmək üçün Azrbaycanın düzən yerlərində suvarma sisteminin yaradılması, otlaq ərazilərinin əvəzinə Azərbaycanın şimalında yeni yerlər təşkil edilməsi və ya otlaq ərazilərdən istifadəyə icazə verən xüsusi dövlətlərarası sazişin imzalanmasından ibarət idi. Azərbaycan tərəfi bütün bu təklifləri rədd etməkdə idi.

Strateji nöqteyi-nəzərdən Dağlıq Qarabağ Ermənistan üçün olduğu qədər Azərbaycan üçün də önəmli idi, çünki bu regiona nəzarətin olmaması Türkiyə ilə əlaqənın olmaması demək idi. Bu da Azərbaycanın təhlükəsizliyini pozurdu. Azərbaycan tərəfi iqtisadi arqumentlər də irəli sürdü: Yelizavetpol quberniyası Azərbaycana bağlı idi, çünki demək olar ki, bütün əsas nəqliyyat yolları İrəvanla deyil, Bakı ilə bağlı idi. Dağlıq Qarabağ erməniləri Bakıdan gələn tədarükdən asılı idilər və minlərlə yerli sakin orada daimi və ya mövsümi işlə təmin olunmuşdu. Qarabağın Bakı ilə əlaqələrini kəsilməsi bütün bunların da yox olması anlamına gələrdi.

İrəvan quberniyası redaktə

1916-cı ilin statistik göstəricilərinə görə İrəvan quberniyasında erməni əhali əksəriyyəti təşkil etməkdə idi. Naxçıvan, Şərur-Dərələyəz və Sürməli qəzalarında müsəlman əhali, yəni azərbaycanlılar və az sayda kürdlər üstünlüyə sahib idilər. Ermənistan Respublikasının elan edilmə ərəfəsində respublika ərazisində 670 min erməninin yaşadığı halda, 375 min də azərbaycanlı yaşamaqda idi. 1918-ci ilin sonlarına qədər Azərbaycan İrəvan quberniyasında Batum müqaviləsi ilə Osmanlı ordusu tərəfindən ələ keçirilməmiş bölgələrə iddia irəli sürürdü. Osmanlının ordusunu geri çəkməsindən sonra Azərbaycan naxçıvan, Şərur-Dərələyəz, Sürməli qəzalarına, eləcə də Üçmüədzin və İrəvan qəzalarının bəzi hissələrinə iddia irəli sürdülər. Bu yerlərə İrəvan şəhərinin ətrafını təşkil edən yerlər də daxil idi. Azərbaycan tərəfinin arqumentləri tarixi və demoqrafik idi: bu bölgə Rusiyaya ilhaq olunmazdan əvvəl onun ərazisi müsəlman xanlıqlarına məxsus idi. Rusiyaya qoşulduqdan sonra buraya minlərlə erməni köçkünün köçürülməsinə baxmayaraq, cənub rayonları öz müsəlman xarakterini saxlamış, müsəlmanların əksəriyyətini isə bilavasitə Azərbaycan Respublikası ilə bağlı olan azərbaycanlılar və ya türklər təşkil edirdi.

Erməni mövqeyinə görə, müsəlmanların qəzalarda əksəriyyəti təşkil etmələrinə baxmayaraq, bütün quberniyada ermənilər say etibarilə üstünlüyə sahib idilər və azərbaycanlıların öz müqəddəratını təyin etmə prinsipinin tədbiq edilməsi bütün Ermənistan Respublikası ərazisinin bütövlüyünün pozulmasına yol açardı. Ermənilər tarixi baxımdan bölgədə erməni dövlətlərinin mövcud olduğunu, bu dövlətlərin paytaxtlarının Araz çayı sahilində yerləşdiyini bildirirdilər. Onlar bölgənin türklər tərəfindən işğal edilməsi ilə bu gedişatın dəyişdiyini, nəticədə demoqrafiyanın da böyük dəyişikliy məruz qaldığını bildirirdilər. Erməni tərəfi coğrafi arqumentlər də irəli sürdü ki, dəniz səviyyəsindən 1200 metrə qədər yüksəklikdə yerləşən Araz vadisi topoqrafik cəhətdən çölləri və düzənlikləri dəniz səviyyəsindən 300 metrə qədər yüksəklikdə yerləşən Şərqi Zaqafqaziya ilə əlaqəli deyil. Belə ki, ermənilər Araz vadisini də kənd təsərrüfatına yararlı torpaqlarına görə ələ keçirmək niyyətində idi. Bundan əlavə, bu çayın vadisi Ermənistan üçün strateji baxımdan da önəmli idi, çünki onu İran ilə birləşdirən dəmiryolu buradan keçməkdə idi. Həmçinin bu bölgə Zəngəzura və Qarabağa olan keçidi də təmin edirdi. Siyasi nöqteyi nəzərdən, Ermənistan özünə təhlükə kimi gördüyü üçün Azərbaycan ilə Türkiyə arasında sərhədin formalaşmamasına çalışırdı.

Ermənistan-Azərbaycan müharibəsi bir sıra xarici dövlətlərin regiondakı vəziyyətə bu və ya digər şəkildə təsir edən maraqlarının toqquşması fonunda baş verdi.

Osmanlı imperiyası redaktə

1917-ci il iki rus inqilabı və ondan sonra Qafqaz Cəbhəsinin süqutu Gənc Türk hökumətində Osmanlı İmperiyasının Qafqazla bağlı çoxdankı planlarının həyata keçirilməsinə ümid verdi. İttihad və tərəqqi hökuməti inanırdı ki, pantürkizm vasitəsiylə Qafqazda əldə edilən irəliləmə Ərəb vilayətlərinin itirilməsini kompensasiya edəcəkdir. 1918-ci ilin fevral ayında hücuma keçən Osmanlı ordusu əvvəllər ruslar tərəfindən ələ keçirilmiş Şərqi Anadolu torpaqlarını geri qaytara bildi. Hətta apreldə Batum və Qars oblastları da ələ keçirildi. Orduların ciddi müqavimətə məruz qalmaması və rahat irəliləməs Hərb naziri Ənvər paşanı daha da irəli getmək üçün ümidləndirdi. İlkin planlara Bakı neft mədənləri bölgəsinin ələ keçirilməsi və Cənubi Azərbaycanın birləşdirilməsi idi. Sonrakı planlara Türkistana doğru irəliləmək, Xəzər dənizi hövzələrini ələ keçirmək, İranın cənubunda, Əfqanıstanda və Hindistanda antiingilis üsyanları meydana çıxarmaq idi.

May ayının sonunda Osmanlı ordusu erməni könüllü dəstələri ilə döyüşdükdən sonra Batum sülh müqavilələri imzalandı. Müqavilələr nəticəsində Zaqafqaziya 3 dövlətə parçalandı və ZDFR süqut etdi. Ermənistan və Gürcüstan Osmanlı imperiyasının bütün torpaq iddialarını qəbul etməyə məcbur oldu. Bunun əksinə Azərbaycan öz iddia etdiyi bölgələri əldə etməklə birlikdə, Osmanlı ona öz ərazisində təhlükəsizliyi təmin etməyə yardım edəcəyini, Qarabağnı dağlıq hissəsində və Bakıda daşnak və bolşeviklərə qarşı müharibədə ittifaq quracağına söz verdi. Eyni zamanda, Osmanlı hökuməti Azərbaycan ərazisini qurulmaqda olan Turan imperiyasının bir hissəsi olaraq görməkdə idilər. Bu imperiyaya Türküstan, Cənubi Azərbaycan, Şimali Qafqaz kimi yerlər daxil idi.

Ənvər Paşanın uzaqgörən planları isə Bakı neftinə böyük ehtiyacı olan Alman İmperiyasının etirazına, daha sonra isə müqavimətinə səbəb oldu[84]. Gürcüstanı öz himayəsinə götürən Almaniyanın təzyiqi ilə Ənvər paşa Bakıya hücumda nizami türk qoşunlarından istifadə etməkdən əl çəkməli oldu. Çünki nizami ordunu oraya daşımaq Zaqafqaziya dəmir yolunun Gürcüstan hissəsindən istifadəni tələb edirdi. Bunun əvəzinə, Osmanlı komandanlığı öz əsas qüvvələrini Cənubi Azərbaycana göndərdilər. Gəncədə Bakını azad etmək üçün Osmanlı ordu hissələrindən və azərbaycanlı hərbi könüllülərdən ibarət Qafqaz İslam Ordusu yaradıldı. Buraya döndərilən diviziya Aleksandropol-Dilican-Ağqstafa vasitəsiylə, yəni Gürcüstan ərazisindən yan keçərək getdilər.

15 sentyabrda Qafqaz İslam Ordusu bir neçə döyüşdə qazanılan qələbədən sonra Bakını azad etdi və bu şəhər Azərbaycanın paytaxtı elan edildi. Hər bir halda, bir ay yarımdan sonra müharibənin başqa cəbhələrində ağır məğlubiyyətlər alan Osmanlı ordusu döyüşlərdən çəkilməyə məcbur oldu və Mudros atəşkəs müqaviləsini imzaladı. Lakin hələ də bölgədə təsir gücünə sahib olan Osmanlı imperiyası geri çəkilərkən Araz və Qars Cümhuriyyətləri kimi rejimlərin qurulmasında iştirak edib, özlərinin xeyli zabitini bu qurumların ordularında xidmət üçün geridə buraxdılar. Osmanlı rəhbərliyinin Zaqafqaziya ilə bağlı bu siyasəti Türkiyə-Naxçıvan-Zəngəzur-Azərbaycan dəhlizinin strateji əhəmiyyətini dərk edən türk millətçiləri tərəfindən davam etdirildi.

Böyük Britaniya redaktə

Oktyabr inqilabından sonra Böyük Britaniya və Fransa Rusiya ərazisini özləri arasında nüfuz dairələrinə bölmək üçün razılığa gəldilər. Qara dənizin şimalında ərazilər Fransanın, bu bölgənin şərqindəki ərazilər - Şimali və Cənubi Qafqaz da daxil olmaqla, Böyük Britaniyanın təsir dairəsinə düşdü.

Müttəfiqlərin Cənubi Rusiyaya müdaxiləsinin rəsmi məqsədi Mərkəzi Qüvvətlərin qoşunlarının bölgəyə nüfuz etməsinin qarşısını almaq və Yaxın Şərqdəki Britaniya mülklərinin təhlükəsizliyini təmin etmək idi. Rus tarixçisi L.I. Miroşnikov göstərir ki, Böyük Britaniyanın Zaqafqaziyada və Zakaspidə məqsədi bu regionda tam hökmranlıq və Sovet hakimiyyətini devirmək məqsədilə Rusiyada əksinqilabı dəstəkləmək idi.

Həmin dövrün ingilis kəşfiyyatına görə Cənubi Qafqazın coğrafi və strateji üstünlüyü ondan ibarət idi ki, Asiyanın içərilərinə gedən nəqliyyat yolları bu bölgədən keçirdi. Böyük Britaniya Bakı neftinə çıxış əldə etməkdə, eləcə də Cənubi Asiyada bolşevik Rusiyasının ingilis mülklərinə inqilabi təsirinə qarşı Zaqafqaziyadan maneə kimi istifadə etməkdə maraqlı idi.

Bölgəyə Britaniyanın ilk müdaxilə cəhdinin tarixi 1918-ci ilin yayının sonlarına və oktyabrın əvvəllərinə gedib çıxır. 7-17 avqust tarixlərində Bakını ələ keçirmək üçün əməliyyatlar keçirən qafqaz İslam Ordusunun qarşısını almaq üçün britaniyalılardan ibarət "Densterforce" İran ərazisindən general Lionel Denstervillin komandanlığı altında buraya gəldi. 14 sentyabrda britaniyalılar azərbaycanlı və türk hərbçilərin hücumları qarşısında tab gətirməyərək geri çəkilməyə məcbur oldular.

Birinci Dünya müharibəsinin sonunda Mərkəz dövlətləri ordularının Zaqafqaziyadan çəkilməsi britaniyalıların yeni müdaxiləsi üçün şərtlər formalaşdırdı. Mesopotamiyadakı Britaniya qüvvələri komandanı Bakı və onun neft mədənlərini ələ keçirməyi İranın şimalındakı ingilis generalı Uilyam Monqomery Tomsona tapşırdı. Danışıqlar zamanı Tomson azərbaycanlı və türk ordularının 17 noyabrdan etibarən Bakıdan çıxmasını tələb etdi. Bu tarixdə Bakıya ingilis ordusu ilə birlikdə Dağıstanda Qafqaz İslam Ordusuna qarşı döyüşmüş və Biçeraxovun komandanlığı altında olan dəstələr də gətirildi. Eyni zamanda Bakı quberniyasının qubernatoru vəzifəsini icra etdiyini bildirən Tomson Azərbaycanın yerdə qalan qisminin Azərbaycan ordusunun tabeliyində qalacağını və silahlı erməni dəstələrin şəhərə daxil olmasına icazə verilməyəcəyini də elan etdi. Azərbaycan müttəfiq dövlətlər tərəfindən rəsmi şəkildə tanınmasa da, İngiltərə, Fransa və ABŞ burada mövcud olan dövlətlərlə de-fakto münasibətlər saxlamaq istədiklərini bildirdilər.

17 noyabrda Tomsonun komandanlığı altındakı ingilis ordusu Bakıya daxil oldu.

28 dekabrda general Tomson Bakıdakı hökuməti Azərbaycan ərazisindəki yeganə legitim hökumət orqanı kimi tanıdığını bildirdi. Bu Paris sülh konfransında yekun qərar veriləcəyi ana qədər belə davam edəcəkdi.

Dekabrın 11-də İngiltərə Hərbi Departamenti öz əmrində Zaqafqaziyadakı ingilis hərbi missiyasının vəzifələrini müəyyən etdi: Türkiyənin atəşkəs şərtlərinə əməl etməsini təmin etmək, Zaqafqaziya dəmir yolu və Bakı-Batum neft kəmərinə nəzarət, Bakının, Batumun və mümkün olacağı təqdirdə Tiflisin işğalı. Eyni zamanda, Hərbi Nazirlər Kabineti Uinston Çörçillin Rusiyanın gec-tez Zaqafqaziyaya qayıdacağı fikrini qəbul edirdi.

1918-ci ilin dekabrında və 1919-cu ilin yanvarında Tessalonikidən transfer edilən 27-ci diviziya Batuma gəldi. 24 dekabrda ordunun qərərgahı yaradıldı və komandan Briqada generalı J. Cook-Collis təyin edildi. 26 dekabrda Gürcüstanın baş naziri Noy Jordaniyanın etirazlarına baxmayaraq, britaniyalılar Tiflisə daxil oldular. 12 yanvar tarixində Qarsda, 26 yanvarda Naxçıvanda Britaniya qubernatorluğu yaradıldı. Bu dövrdə ümumiyyətlə Zaqafqaziya olan ingilis ordusunun sayı 20 min nəfərə çatırdı və bunların təkcə 5 mini Bakıda idi.

Amerikalı konflikt eksperti Arsen Saparovun qeyd etdiyi kimi, Britaniyanın Zaqafqaziyada siyasətini iki amil müəyyənləşdirirdi: bir tərəfdən regiona nəzarəti bərqərar etmək niyyəti, digər tərəfdən bu niyyəti zorla həyata keçirmək üçün qoşunların kifayət qədər olmaması. Bu şəraitdə ingilislər yerli siyasi qüvvələrlə əməkdaşlıqdan imtina edə bilməzdilər, buna görə də onların qərar və hərəkətləri, o cümlədən Ermənistan-Azərbaycan qarşıdurması ilə bağlı addımları çox vaxt formalaşan siyasi mühit və yerlərdəki vəziyyət tərəfindən müəyyən edilirdi.

İngilislər, bir qayda olaraq, Zaqafqaziyada etnik münaqişələrlə bağlı siyasətini inqilabdan əvvəlki inzibati-ərazi bölgüsü əsasında qurmağa üstünlük verirdilər. Məhz buna görə də Yelizavetpol quberniyasında Böyük Britaniya Azərbaycanın Qarabağ və Zəngəzura, İrəvan quberniyasında isə Ermənistanın Araz vadisinə olan iddialarını dəstəkləyirdi.Etnik münaqişənin müvəqqəti və ya daimi həlli kimi Britaniya nümayəndələri qarışıq ərazilərin əhalisinin mübadiləsi ideyasını irəli sürdülər.

Riçard Hovhannisyan Böyük Britaniyanın Azərbaycanın Qarabağ və Zəngəzura iddialarını dəstəkləməsinin səbəbləri ilə bağlı öz baxışını belə ifadə edir: İmperatorluğunda çoxmilyonluq müsəlman əhalisi olan ingilislərin fikrincə, Müsəlman dünyasında ilk respublikanı dəstəkləməklə tabeliyindəki müsəlmanları sakitləşdirmək mümkün ola bilər, bundan əlavə, Azərbaycanın siyasi və iqtisadi sabitlik əldə etməsi Türkiyənin pantürkist və panislam ajiotajının ona təsirini zəiflədə bilərdi. Ola bilsin britaniyalıar eyni zamanda Osmanlının şərq vilayətlərini Ermənistana vermək niyyətində idilər və belə olacağı halda da, Qarabağ və Zəngəzurun Azərbaycana verilməsi daha məntiqə uyğun olardı. Böyük Britaniyanın Zaqafqaziya siyasətinin əsas amili olan neftin bu məsələdə böyük rol oynadığı düşünülür; çünki əgər Bakıda minnətdar hökumət olsaydı, Bakı neftini əldə etmək daha asan olardı.

Zaqafqaziya britaniyalıların hərbi mövcudluğu çox uzun müddət davam etmədi. 1919-cu ildən etibarən Britaniya imperiyası daha lazımlı bölgələr olan İrlandiya, Əfqanıstan, Hindistan, Misir və Türkiyə kimi yerlərdə daha ciddi problemlərlə qarşı-qarşıya qalmış vəziyyətdə idi. Bu şərtlər altında onlar Zaqafqaziyada öz hərbi varlıqlarını davam etdirməyi uyğunsuz hesab edirdilər və 3 iyul 1919-cu ildə ordularını buradan evakuasiya etmək qərarına gəldilər. Britaniya hərbi qarnizonu təkcə müvəqqəti olaraq Batumda saxlanıldı. Zaqafqaziyadan Britaniya ordusunun geri çəkilməsi həm Azərbaycan, həm də Ermənistanda mənfi təəssürat oyandırmışdı. Azərbaycan hökuməti ağ qvardiyaçı Könüllü Ordu ilə problemlərdən çəkinməkdə idi, erməni hökuməti isə özünün cənub və cənub-şərq bölgələrində yayılmış müsəlman üsyanlarına görə bundan çəkinməkdə idi. Ermənistan parlamentinin 1919-cu il avqustun 15-də müsəlmanlardan gələn hərbi təhlükəyə həsr olunmuş iclasında bir çox deputatlar Antantadan məyus olduqlarını bildirdilər; onlar Rusiyaya istiqamətlənmək ideyası da irəli sürürdülər.

Buna baxmayaraq, hətta qoşunların evakuasiya edilməsindən sonra belə Böyük Britaniya 1920-ci ilə qədər Zaqafqaziya mühüm rol oynamağa davam etdilər. Bu bölgənin siyasi quruluşunun tamamilə dəyişilməsi ilə nəticlənən Qızıl Ordunun gəlişinə qədər davam etdi.

Cənubi Rusiya (ağ qvardiyaçı qüvvələr) redaktə

Özünü tamamilə təcrid edilmiş vəziyyətdə tapan Ermənistan Respublikası vətəndaş müharibəsinin getdiyi Rusiya daxilində istər sovet, istərsə də qeyri-sovet qüvvələr arasında özünə müttəfiq axtarmağa başladı. Beləliklə, Ermənistan hökuməti Rusiyanın digər Zaqafqaziya dövlətlərindən Ermənistana qarşı düşmənçiliyini və Türkiyədən gələn təhlükəni neytrallaşdıra biləcəyini əsas götürərək, onun müstəqilliyinin tanınmasına nail olmağa və Rusiya ərazisindəki bütün dövlət qurumları ilə dostluq münasibətlərini təmin etməyə çalışırdı. Ermənistan hökuməti Kuban anti-sovet regional hökuməti və Cənubi Rusiya silahlı qüvvələrinin komandanlığı ilə erməni hərbi əsir və qaçqınların vətənlərinə qayıtmasında, çörək, digər ərzaq məhsulları, silah və sursat təchizatının təşkilində köməklik ümidi ilə əlaqələr qurdu. Eyni zamanda, Ermənistan hakimiyyəti anladı ki, Rusiyanın cənubunun Könüllü Ordusu Sovet Rusiyası kimi keçmiş Rusiya imperiyasından ayrılmış müstəqil dövlətlərin mövcudluğunu tanımır.

Ermənistan ilə Cənubi Rusiya Hərbi Qüvvələri arasındakı əlaqələr mümkün olan bütün yollar ilə Britaniya misisyası tərəfindən təşviq edilirdi.

1919-cu ilin yayında Qars və Şərur-Naxçıvandakı müsəlmanların üsyanının Ermənistanı çətin vəziyyətə salmasından qaynaqlaraq Ermənistan ordusunun baş qərərgah rəisi Cənubi Rusiya Hərbi Qüvvələrinin baş qərərgah rəisi M. M. Zinkeviç yazdığı məktubda "mənəvi və ya daha yaxşı halda maddi dəstək" istədiklərini bildirmişdi. O, bu istəyini ermnilərin "ən neytral element" olaraq Rusiya üçün həm keçmişdə, həm də gələcəkdə önəmli olduğu ilə əlaqələndirirdi. Rusiyanın Cənub Qoşunlarının komandanı, general A.İ. Denikinin -nin xatirələrinə görə, 1919-cu ilin iyulunda Cənubi Rusiya Hərbi Qüvvələri Batum və Ərdəhan vasitəsilə Ermənistana kömək üçün bir neçə milyon patron göndərdi[120].

Müasirlərinin xatirələrinə görə, bu kömək olmasaydı, "Ermənistan bir il əvvəl məhv ola bilərdi... Ermənistan ancaq Rusiyadan birbaşa döyüş sursatı yardım aldı...". Erməni tarixçisi Qeqam Petrosyan qeyd edir ki, Rusiyanın cənubundan hərbi-iqtisadi yardım Ermənistanda siyasi nüfuzu artırmaq məqsədilə edilib. Denikinin könüllü ordusu Ermənistan Respublikasının müstəqilliyini tanımaq istəməmirdi, əksinə ona yalnız Ermənistanı Rusiyaya qaytarmaq məqsədilə kömək edirdi. Ermənistan hakimiyyətinin özü də Paris Sülh Konfransındakı tələblərinə Antanta ölkələrinin dəstəyinə ümid edərək Rusiyanın cənubu ilə rəsmi əlaqələr qurmağa tələsmirdilər. Onlar xüsusilə r amerikalı polkovnik Haskele və Ermənistan üçün Amerika mandatı almasına ümidlər bağlanmışdılar. Lakin bu ümidlərın heç biri özünü doğrultmadı.

1919-cu ilin avqustunda erməni hökuməti Cənubi Rusiya (CRHQ) ilə münasibətləri tənzimləmək üçün Zinkeviçi Yekaterinodara göndərdilər. O, oktyabrın əvvəllərində döndüyü zaman artıq Cənubi Rusiya hərbi Qüvvələrinin Ermənistandak rəsmi nümayəndəsi statusuna malik idi. Ermənistan isə Rusiya imperiyasını bərpa etmək üçün Ağ hərəkatının qurduğu planların həyata keçirilməsini istəməyərək ehtiyatlı siyasətini davam etdirirdi.

Ermənistandan fərqli olaraq, Azərbaycan ilə CRHQ münasibətləri xeyli gərgin idi. Dağıstanın Könüllü Ordu tərəfindən ələ keçirilməsi Azərbaycan hökumətində ciddi narahatlığa yol açmışdı. Onlar qorxurdular ki, ağ qvardiyaçılar Rusiya imperiyası sərhədlərini bərpa etmək üçün cənuba irəliləyişlərini daha da davam etdirərdilər. Denikin isə Zaqafqaziya müstəqil dövlətləri tanımaqdan imtina etməsinə baxmayaraq, Azərbaycana qarşı hərbi əməliyyatlar apara bilmədi, çünki bu, Antanta ilə münasibətlərin pozulması demək olardı. Lakin o, Bakı neftindən imtina edə də bilmirdi, buna diplomatiya və hədə-qorxu yolu ilə nail olmağa üstünlük verdi. 1919-cu ilin sentyabrında Denikin Azərbaycan hökumətinə nota göndərərək, Rusiyanın cənubunu təkcə neft və neft məhsulları ilə təmin etməyi deyil, həm də Xəzər Donanmasının yeganə emalatxanasında Könüllülər Ordusunun hərbi gəmilərinin əsaslı təmiri üçün şərait yaradılmasını tələb etdi. . Oktyabr ayında daha sərt ikinci nota göndərildi. Sonra Könüllü Ordunun baş komandanlığının nümayəndəsi Bakıdan geri çağırıldı ki, bu da artıq münasibətlərin pozulması demək idi. Azərbaycanda və Gürcüstanda Denikin qüvvələrinin Bakıya qarşı gözlənilən hərbi əməliyyatları ilə bağlı şayiələr yayıldı.

Noyabrın başlanğıcında Azərbaycan Zəngəzur ekspedisiyasına başladı. Hərbi əməliyyatların məqsədi Zəngəzur üzərində nəzarəti təmi etmək də Türkiyə ilə sərhədə çatmaq idi. Rusiya kəşfiyyatı bunu Azərbaycanın lazımlı silah-sursat əldə edərək həm Ermənistana, həm də CRHQ-ə qarşı hərbi əməliyyatlar həyata keçirmə niyyəti kimi başa düşürdülər. Bunun qarşısını almağa çalışan Denikin noyabrın 9-da “Azərbaycan hakimiyyətinin Rusiya ordusuna düşmən münasibəti və Azərbaycan qoşunlarının Ermənistan ərazisinə xaincəsinə hücumu ilə əlaqədar” əmr imzaladı. Əmrdə Azərbaycan ordusunda xidmət edən rus zabitlərinə bu xidmətdən ayrılmaları tələb edilirdi. Qeqam Petrosyanın sözlərinə görə, bu sərəncam Cənubi Rusiya ilə Ermənistan arasında gizli hərbi ittifaq və Azərbaycana gözlənilən birgə hücum haqqında şayiələrə səbəb oldu və bu, Azərbaycan hakimiyyətini Zəngəzurdakı planlarından əl çəkməyə məcbur etdi.

Rus tarixçiləri Karmov və Lobanovun qeyd etdiyi kimi, CRHQ dağılmadan əvvəl Azərbaycan üçün təhlükə yaradırdı, lakin artıq 1920-ci ilin yanvarında şimal sərhədində yeni bir təhlükə yarandı - Sovet Rusiyası. 1920-ci il fevralın 7-də ağ qvardiyaçı komandanlıq Zaqafqaziya dövlətlərinin müstəqilliyini tanıdı, lakin tezliklə Rusiyanın cənubu bolşeviklərin hücumuna məruz qaldı və onlrın hakimiyyəti altına düşdü.

Sovet Rusiyası redaktə

1920-ci ilin yaz mövsümünün sonlarına qədər Ermənistan ilə RSFSR arasında münasibətlər məhdud idi. Bunun əsas səbəbi RSFSR-in Zaqafqaziya dövlətlərinin müstəqilliyini tanımaması faktından qaynaqlanmaqda idi. RSFSR-in Xarici işlər üzrə xalq komissarı G. Çiçerin Ermənistan və Azərbaycan dövlətlərinin "шутовскими республиками" adlandırmışdı. Rusiya Kommunist Partiyasının Qafqaz Diyar Komitəsi və Qafqaz BÜrosu erməni hökumətinin güc tədbiq edilərək devrilməsinə çağırış edirdi. Onlar bu hökuməti imperiliazmin köməkçisi və işçilərin, kəndlilərin amansız düşməni hesab edirdilər. Eyni zamanda Ermənistanın Cənubi Rusiyadakı antibolşevik qüvvələrlə əlaqə qurması da bolşeviklər tərəfindən onun düşmən quruluş kimi qəbul edilməsinə yol açmışdı.

Sovet Rusiyası Ermənistan-Azərbaycan münaqişəsinə maraq göstərməməkdə idi. RSFSR Xarici İşlər Komissarlığı ilə Azərbaycan Xarici İşlər Nazirliyi arasında münasibətlər 1920-ci ilin əvvəllərində başladı. Bu münasibətlər məhdud çərçivədə idi və Denikinə qarşı birgə mübarizə ilə əlaqədar idi. Bu əlaqələr Sovet Rusiyanın Azərbaycanın müstəqilliyini tanıması ehtimallarını da gündəmə gətirmişdi.

1920-ci ilin aprel ayının ortalarında Qızıl Ordunun XI birləşməsi Denikinin qüvvələrini Şimali Qafqazda məğlub edərək Azərbaycanın şimal sərhədlərinə yaxınlaşdı. 27 apreldən 28 aprelə keçən gecədə bolşevik ordusunun köməkliyi ilə Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti işğal edildi, hökumət dəyişdirildi. Azrevkom Sovet hakimiyyətini elan etdi və təcili hərbi yardım tələbi ilə RSFSR Xalq Komissarları Sovetinə müraciət etdi. Aprelin 28-də AzSSR Xalq Komissarları Soveti Qarabağ və Zəngəzurdakı Azərbaycan qoşunlarına hücumu dayandırıb müdafiəyə keçmək əmri verdi.

Rusiya Kommunist Partiyasının Qafqaz Diyar Komitəsinin rəhbəri Serge Orconikidze Azərbaycanda qazanılmış uğurdan daha da həvəslənərək, eyni prosesi Zaqafqaziyanın yerdə qalan hissəsindədavam etdirmək qərarına gəldi. Lakin Moskvadan gələn əmrdə bu istiqamətdə əməli addımlar atmağı dayandırmaq və Ermnistan ilə Gürcüstana müdaxilədən yayınmaq istənilirdi.

Arsen Saparov bildirir ki, Ermənistan ilə Azərbaycan arasında müəyyən edilmiş sərhədin olmamasına, Naxçıvan, Zəngəzur və Qarabağ üzərində münaqişə olduğu üçün Qafqaz Diyar Komitəsi və ya Qafqaz Bürosu Moskvannı verdiyi əmrdən kənara çıxmadan bu iki dövlətin işlərinə müdaxilə etmə imkanı əldə etdilər. Saparova görə, Azərbaycanın milli maraqları ilə Sovet Rusiyasının maraqları üst-üstə düşürdü. Beləliklə, Azərbaycan bolşevikləri münaqişəli bölgələrdə dəstək qazandılar, eyni zamanda Moskvadakı bolşeviklərin də əsas marağı olan Türkiyə ilə quru ərazisi yaratmaq istəyinin də reallaşdırılması üçün münbit şərait yarandı.

Naxçıvan bölgəsində ilk toqquşmalar redaktə

Oktyabr inqilabından qısa müddət sonra Naxçıvan və Culfada iki etnos arasında sülhü və əmin-amanlığı qorumaq üçün birgə komitələr formalaşdırıldı. Eyni dövr ərzində həmin şəhərlərdə azərbaycanlı və erməni özünü müdafiə dəstələri təşkil edildi. Birgə komitələrin fəaliyyəti uzun müddət davam etmədi. tədricən azərbaycanlılar və ermənilər arasında münasibətlər pisləşməyə başladı və müəyyən məqamda bəlli oldu ki, birgə münasibətləri davam etdirmək uzun müddət mümkün olmayacaq. Naxçıvanın mərkəzindəki azərbaycanlı məhəllələrində yaşayan ermənilər tədricən erməni məhəllələrinə köçdülər, eyni zamanda buradakı ermənilərin ticarət obyektləri də erməni məhəllələrinə köçdü. Bu addımlar azərbaycanlılar tərəfindən ermənilərin müharibəyə hazırlaşmasının əlamət kimi qəbul edildi və onlar da hərbi toqquşmaya hazırlaşmağa başladılar. 15 mart 1918-ci ildə şəhərdə azərbaycanlılar və ermənilər arasında toqquşmalar başladı.

Naxçıvandakı toqquşmalar ilk öncə atıcı silahlardan istifadə ilə başlasa da, sonradan artilleriyadan da istifadə edilməyə başlanıldı. Makinski ailəsinin xanı Murtuzaqulu xanın vasitəçilik istəyi uğursuzluqla nəticələndi.

Qəzanın digər yerlərində vəziyyət ermənilərin lehinə idi. Döyüşlər zamanı bir çox azərbaycanlı kəndləri dağıdıldı. Türk tarixçi İbrahim Ethem Atnurun bildirdiyinə görə, ermənilərin əlində Culfada yerləşən böyük hərbi anbar var idi. Bu anbar bütün ordunu təmin etmək üçün kifayət edirdi. Halbuki azərbaycanlılar bu imkandan məhrum idilər və hər bir güllə üçün pul ödəməyə məcbur idilər. Hər bir halda, azərbaycanlılar da özlərini təşkilatlandırmağa və silahlandırmağa nail olmuşdular. Döyüşən tərəflərin qüvvələrinin qismən bir-birinə bərabər olmasına görə, aprel ayının ikinci yarısında atəşkəs imzalamaq mümkün oldu. Atəşkəsin şərtlərinə görə, hər bir şəhər və məntəqəyə bir azərbaycanlı, bir də erməni komissar təyin edildi. İbrahim Atnurun bildirdiyinə görə, 1918-ci ilin yayında Andronikin gəlişinə qədər münasibətlər qismən sabit olaraq qalmaqda davam etməkdə idi. Məhdud səviyyədə baş verən toqquşmalar və qarşıdurmalar zamanla ortadan qalxmağa başlamışdı.

Andranikin Naxçıvan yürüşü və Osmanlı idarəçiliyinin qurulması redaktə

4 iyun 1918-ci ildə Ermənistan ilə Osmanlı hökuməti arasında müharibəni bitirən Batum müqaviləsi imzalandı. Lakin Erməni Xüsusi Hücum Diviziyasınnı komandanı general Andronik bu müqaviləni tanımaqdan imtina etdi və onu imzalayanları milləti alçaldan xəyanətkarlar olaraq adlandırdı. O, eyni zamanda Ermənistan Respublikasını tanımaqdan da imtina etdi və buna görə də, 5 iyun tarixində ordudan qovuldu.

Andronik öz dəstəsi ilə Naxçıvan qəzasından keçərək Cənubi Azərbaycan ərazisinə daxil oldu. O, burada Britaniya qüvvələri ilə birləşmək və Osmanlı türklərinə qarşı döyüşlərə qatılmaq niyyətində idi. 20 iyunda Naxçıvana gəldikdən sonra Osmanlı ordusunun irəliləməsini durdurmaq üçün ordusuna Culfaya gedən dəmiryolu üzərindəki körpüləri və tunelləri partlatmağı əmr etdi.

21 iyunda o, Culfaya gəldi və İran sərhədini keçdi. Bu zaman Araz çayı üzərindəki körpünü mühafizə edən kiçik Osmanlı dəstəsi onun tərəfindən silahsızlandırıldı.

24 iyun tarixində Xoy yaxınlığında Osmanlı ordusunun XII piyada alayı ilə qarşılaşan Andronik toqquşmada məğlub olub, 125 döyüçünü itirdi. Bundan sonra o, əvvəlki fikrindən daşındı və Naxçıvan qəzasına getmək qərarına gəldi. Araz çayını keçən Andronik Culfa ıəhərindən bir neçə kilometr məsafədə yerləşən Yaycı kəndində yerli könüllü dəstə ilə toqquşmaya girdi. Andronikin tabeliyində xidmət rus zabitlərin bunu inkar etməsinə baxmayaraq, azərbaycanlı və türk tarixçilər Andronikin bu müddət ərzində yerli mülki əhaliyə qarşı qırğınlar həyata keçirdiyini bildirirlər. Yaycı döyüşlər zamanı Andronik oz dəstəsini Ordubad ətrafında yerləşən erməni kəndi olan Cannabda yerləşdirdi. Bu kənddə qaldığı müddət ərzində o, ətrafda yerləşən bir çox azərbaycanlı kəndlərini darmadağın etdi və əhalisinə qarşı qırğınlar həyata keçirdi. Lakin bu addımları atarkən yerli könüllü dəstələrlə toqquşma zamanı öz dəstəsi də xeyli itki verdi.

28 iyun tarixində Andronikin mülki əhaliyə qarşı həyata keçirdiyi qırğınların xəbəri bütün Naxçıvan qəzasına artıq yayılmışdı. Bu zaman Şərurda olan Osmanlı zabiti Xəlil bəy bütün Şərur və Şahtaxtı əhalisini Andronikə qarşı mübarizəyə qalxmağa səslədi. O, eyni zamanda Naxçıvan qəzasına ordu göndərilməsi üçün yuxarı komandanlığa da müraciət etdi.

Əlavə Osmanlı qüvvəsinin göndərilməsi xəbərini aldıqdan sonra Andronik erməni kəndi olan Abrakunisə getdi. Onun məqsədi burada öz dəstəsinə əlavə qüvvə əclb etmək idi, lakino, bu məsələdə uğursuzluqla qarşılaşdı.

İrana ərazisinə keçib Britaniya ilə birləşməyi bacarmayan Andronik bir neçə ay öncə Bakıda öz hakimiyyətini təsis edən Sovet Rusiyası nümunəsində özünə müttəfiq tapmağa çalışdı. 14 iyul tarixində Andronik öz adından "fərman" yayımlayaraq Naxçıvan qəzasının Sovet Rusiyasına birləşdirildiyini, qəzada fövqəladə hərbi vəziyyətin yaradıldığı elan etdi. O, əhaliyə silahlarını təhvil verməyi əmr edirdi. Elə həmin gün Andranik Qafqaz işləri üzrə komissarı Stepan Şaumyana məktub göndərdi və orada bildirdi ki, o, mərkəzi Rusiya hökumətinin tabeliyinə keçərək Naxçıvan qəzasını RSFSR-in ərazisi elan edir, həm də türk ordusunun rayon ərazisində irəliləməsinin qarşısını almaq üçün hərəkətə keçir. Andronikin məktubuna yazdığı cavabda Şaumyan bu barədə Moskvaya müraciət etdiyini bildirdi və elan etdi ki, o, Andorniki "həqiqi xalq qəhrəmanı" hesab edir. Andranik öz qərarını özünün və erməni xalqının rus xalqı ilə şərəf və vicdan bağlılığı olması ilə əlaqələndirirdi. Naxçıvanın Müsəlman Milli komitəsi bütün bunlara baxmayaraq, əlində olan silahları təslim etməyi rədd etdi və ermənilərin gözlənilən hücumlarına hazırlaşmağa başladılar. 16 iyul tarixində Andronik öz dəstəsini Abrakunisdən Naxçıvana doğru irəlilətməyə başladı. Yolda olduğu zaman - 17 iyul sabahı Nehrəm kəni onun hücumuna məruz qalsa da, azərbaycanlılar hücumu dəf etməyi bacardılar. İtkilər verən Andronik geri çəkilməyə başladı və Naxçıvançayın sahillərinə çəkildi. O, burada Naxçıvan çəhəri kənarlarında mövqeləndi. Şəhəri ələ keçirməyə cəhd edən ermənilər üç gün davam edən şiddətli döyüşlərdə yerli milislərə qalib gələ bilməyib iyulun 20-də vaxtında gələn Osmanlı diviziyası tərəfindən şəhərdən sıxışdırılıb çıxarıldılar. Osmanlı ordusu bölməsi və azərbaycanlı könüllülərin hücumları qarşısında dura bilməyən Andronikin dəstəsi Zəngəzura doğru geri çəkilməyə məcbur oldu. Onun buradakı fəaliyyəti bir qədər sonra Ermənistan və Azərbaycan arasında hərbi qarşıdurmanın yaranmasında mühüm rol oynadı.

Naxçıvan qəzası üzərində öz hakimiyyətini quran Osmanlı ordusu Zaqafqaziya dəmiryolu xəttinin Şahtaxtı-Culfa dəmiryolu istiqamətində də öz hakimiyyətlərini təsis etdilər. Omlar bu yolvasitəsiylə Təbrizə ordu göndərməkdə idilər 7 avqust tarixində I Qafqaz Xüsusi Korpusunun komandanı Kazım Qarabəkir Paşanın qərərgahı Naxçıvana köçürüldü. Onun ordusuna Təbriz və Naxçıvan istiqamətində ola biləcək hücumları dəf etmək əmr edilmişdi. Osmanlı ordusundan sonra Naxçıvana Osmanlı inzibati sistemi də gətirildi. Çünki Batum müqaviləsinə əsasən Şərur-Naxçıvan bölgəsi Osmanlı imperiyasına birləşdirilmişdi.

Ordubad Milli Komitəsinin rəhbəri Mir Hidayət Seyidzanin bildirdiyinə görə, Osmanlı türklərinin gəlişi ilə birlikdə bölgədə iki xalq arasında toqquşmalar üç aylığına dayandırıldı. Eyni zamanda, erməni tarixçi Riçard Hovanisiyanın bildirdiyinə görə, Osmanlı ordusunun son dövrlərdəki hücumu nəticəsində İrəvan quberniaysının cənubunda məskunlaşmış 100 min erməni bölgədən köçdü.

Birinci Dünya Müharibəsindən sonra Araz vadisi redaktə

Osmanlı imperiyasının Birinci Dünya müharibəsində məğlub olması və Mudros müqaviləsini imzalaması bölgədəki müsəlman əhalinin təhlükə qarşısında buraxdı. Belə ki müqavilənin şərtlərinə görə Osmanlı ordusu Zaqafqaziyanı tərk etməli idi və bu da böglənin Ermənistana birləşdirilməsi təhlükəsini ortaya çıxarırdı. Bunun qarşısını almaq üçün Türkiyə komandanlığı atəşkəsin şərtlərini pozaraq, qoşunların Arpaçaydan o tərəfə (1877-ci il Rusiya-Türkiyə sərhədi) təxliyəsini dekabrın 4-nə qədər ləngitməklə yerli müsəlman milisləri təşkil etməyə başladı. Bu müddət ərzində Araz vadisindəki yerli müsəlmanlardan formalaşmış bir neçə tabor silahlı təşkil edildi və Arak Türk Cümhuriyyətinin elan edilməsinə şərait yaradıldı. Osmanlı ordusunun əsgərləri onun hakimiyyətini formalaşdırmasına kömək etmək üçün Araz adisində qaldı.1918-ci ilin noyabr-dekabr ayları ərzində Osmanlının müharibədə məğlub olmasından ilhamlanan Osmanlı ermənilərinin silahjlı dəstələri Dərələyəzdə xeyli azərbaycanlı kəndlərini dağıtdılar. Qovulan və ya öldürülən kənd sakinlərinin yerində Anadoludan sürgün edilmiş və buraya gəlmiş 15 min erməni yerləşdirildi. Eyni zamanda, erməni hakimiyyət orqanları müsəlman kəndlərində təbliğat kampaniyaları təşkil edərək, özlərinin xoş niyyətlərini, sülhsevərliyini və Araz Cümhuriyyəti ərazisinin Antanta tərəfindən Ermənistanın nəzarətinə keçməsinin gözlənilən olduğunu bəyan edirdilər.

Dekabr ayının əvvəllərində Ermənistan hökuməti Qəmərli kəndinə nümayəndə heyyəti göndərərək Araz Cümhuriyyətinin nümayəndələri ilə görüş keçirdilər. Lakin görüş uğursuzluqla nəticələndi. Eyni zamanda İrəvandan 20 kilometr aralıda yerləşən və Zəngibasar bölgəsinin mərkəzi olan Uluxanlı kəndi Ermənistan Respublikasının tabeliyinə keçəcəklərini bildirdilər. Araz Cümhuriyyətinin rəhbəri Əmir bəy Zamanbəyzadə və hərb naziri İbrahim bəy Cahangiroğlu kəndin Ermənistana birləşməsini təşkil edən Əli xan Makinskinin həbs edilməsi barədə əmr verdilər. Bu məqsəd üçün Uluxanlıya göndərilnə hərbi dəstə kəndə çatmadan kəndə 300 süvari və 400-500 piyadadan ibarət erməni silahlı dəstəsi artıq çatmış idi. Beləliklə, Uulxanlıya gedən azərbaycanlı hərbi dəstəsi oranı evakuasiya etməyə məcbur oldu. Bundan drəhal sonra erməni ordusu Əli xan Makinski ilə birlikdə Qəmərliyə daxil oldu.

10 dekabr tarixində erməni silajlı dəstəsi polkovnik Doluxanovun rəhbərliyi altında Şərur-Dərələyəz qəzasının cənub-qərbində yerləşən Şərur məntəqəsinə hücum təşkil etdilər. Yol boyunca yerləşən və böyük kənd olan Dəvəli də ermənilər tərəfindən ələ keçirildi. Lakin Vedibasar bölgəsində təşkil edilən və Böyük Vedidə toplanan, Abbasqulu bəy Şadlınskinin rəhbərlik etdiyi azərbaycanlı dəstə bu erməni ordusunu geri çəkilməyə məcbur etdi. Vedibasardan yan keçən erməni ordusu hücumunu davam etdirdi və Sədərəyə doğru hücuma keçdi. Araz Cümhuriyyətinin rəhbəri Əmir bəy və hərb naziri İbrahim bəy müdafiəni təşkil etməyə başlayıb Naxçıvandan yardım istədilər. Naxçıvan könüllülərinin komandanı Kərim xan İrəvanski bu tələbi yerinə yetirmədi, lakin Şərur-Naxçıvan bölgəsindən xeyli dəstələr Araz Cümhuriyyətinə yardım etməyə getdi. Say və döyüş sursatı baxımından üstün olan erməni ordusu azərbaycanlıları Arazdəyən döyüşündə məğlub etməyi bacardılar və Sədərəyi ələ keçirdilər.

14 dekabr tarixində Şərura erməni hücumu başladıldı, lakin erməni ordusu Baş Noraşendə məğlub edildi. Növbəti döyüş Dəhnə və ya Qurd Qapısı keçidində baş verdi. Döyüş zamanı azərbaycanlılar geri çəkilməyə məcbur oldular. Keçidi ələ keçirən erməni ordusu Dəmirçi, Quşçu və Maxta kəndləri üzərində də öz hakimiyyətini qurmuş oldu. Ermənilərin Şərura olan hücumu yalnız Gürcüstan ilə Ermənistan arasında müharibənin başlaması ilə dayandırıldı. Eyni zamanda, VIII erməni piyada alayı Sürməli qəzasına hücum edib Duzluca və İğdırı ələ keçirdi. Lakin kadr çatışmazlığı səbəbindən ermənilər yalnız Qars bölgəsinin cənub sərhədi ilə İranla sərhəd arasındakı strateji nöqtələrdə qarnizonlar yerləşdirdilər.

Ermənilərin irəliləməsinin qarşısını ala bilməməsi və hökumətinin bir çox nazirlərinin qaçması Araz Cümhuriyyətinin nüfuzunun azalmasına səbəb oldu. Müharibə naziri İbrahim bəy Cahangiroğlunun Qarsa getməsi Araz Cümhuriyyəti faktiki olaraq mövcudluğuna son qoydu. Bundan sonra Naxçıvan qəza hökuməti hərbi yardım xahişi ilə İrana üz tutdu və Ermənistan hakimiyyəti ilə danışıqların hazırlığına başladı.

İran iki erməni və iki müsəlmandan ibarət nümayəndə heyyətini Naxçıvana göndərərək azərbaycanlılar və ermənilər arasında vasitəçilik etməyə çalışdı. Nümayəndələr 23 dekabrda Naxçıvana gəldilər və Osmanlı zabitləri Xəlil bəy ilə Veysəl bəyin xatirələrinə görə 25 dekabrda İrəvana getdilər. Eyni zamanda Naxçıvan qəza hökuməti Cəfərqul xan Naxçıvanın rəhbərliyi altında Dəmirçi-Quşçuya nümayəndə heyyəti göndərərək polkovnik Doluxanova atəşkəs təklifi etdi. Lakin heyyət həbs edildi və Doluxanov Noraşen ilə Yengicə kəndlərinə yeni erməni hücumu başladıldı. Lakin bu dəfə ermənilər yaxşı təlim görmüş və təşkil edilmiş azərbaycanlı silahlı dəstə ilə qarşılaşdılar. Bu dəstəyə polkovnik Kəlbəli xan Naxçıvanski və Məşədi Əliəsgər ağa komandanlıq edirdi. İki gün davam edən döyüşlərdən sonra ermənilər məğlub olub geri çəkilməyə məcbur oldular. Ermənilər eyni zamanda əvvəlcə ələ keçirdikləri Şərurun kəndlərindən və Qurd Qapısı keçidindən də çıxarıldılar. Erməni dəstələri Dəvəlidə, azərbaycanlı dəstə isə Arazdəyən də yerləşdi. Dekabrın 28-də Kəlbəli xan öz dəstəsi ilə Naxçıvana qayıtdı. Şərurdakı uğursuzluqdan sonra Doluxanov Vedibasar üzərində nəzarəti bərqərar etmək üçün növbəti cəhd etdi, lakin bu dəfə vedililər hücumu dəf edə bildilər.

1919-cu il yanvarın 12-də İran və Naxçıvan nümayəndə heyətləri İrəvandan qayıtdılar; Onlarla birlikdə hökumətin iki nümayəndəsi və Andranikin iki nümayəndəsinin də daxil olduğu Ermənistan nümayəndə heyəti də gəlmişdi. Yanvarın 14-də Hacı Mehdi Bağırovun başçılığı ilə Naxçıvan hökuməti erməni tərəfinin şərtlərini qəbul edərək hərbi əməliyyatların dayandırılması haqqında müqavilə imzaladı.

Barışıq müqaviləsinin imzalanmasından az sonra Britaniyanın general-qubernatoru U.Tomsonun əlaqə zabiti mayor Uilyam D.Gibbon Bakıdan Naxçıvana gələrək 15 min erməni qaçqını geri götürməyi tələb etsə də, rədd cavabı aldı.

18 yanvar tarixindı kapitan F.İ. Lawton İrəvandan Naxçıvana gəldi. II Kameron Yüksək Alayının komandanını müavini olan Lawton ilə birlikdə, IV Atıcı Briqadanın zabiti olan leytenant F.L.Schwind də onun ilə birlikdə idi. Lawton və Naxçıvan Milli Şurası sərhədlərin demarkasiyası, dəmiryolları və teleqraft xəttlərinin fəaliyyətinin bərpa edilməsi barədə razılığa gəldilər. Eyni zamanda Amerika Yardım Cəmiyyətinin taxıl göndərməsi də razılaşdırıldı. Eyni zamanda Naxçıvan Milli Şurası erməni hakimiyyətinin qəbul edilməz olduğunu da elan etdi. Eyni zamanda şuranın rəhbəri Əmir bəy Zamanbəyzadə də bölgənin Azərbaycana aid olduğunu da bildirdi. Yanvarın 21-də İrəvana qayıdan Lawton Ermənistan rəhbərliyindən bütün hərbi əməliyyatları dərhal dayandırmağı və Britaniyanın Tiflisdəki qərargahından əlavə göstərişlər gözləməyi tələb etdi. Erməni tərəfi bu tələbləri qəbul etdi. Çünki ermənilər bir tərəfdən ingilislərlə münaqişəyə girmək istəmurdilər, digər tərəfdən on min nəfərlik Azərbaycan milisinin müdafiə etdiyi Şərur-Naxçıvanı tutmağın mümkünsüzlüyünü anlamışdılar. Lawton 27-ci diviziyanın qərargahına təcili raport göndərdi və orada Şərur-Naxçıvanda hərbi general-qubernatorluğunun yaradılmasının, erməni qoşunlarının İrəvan qəzasının cənub hissəsindən çıxarılmasının zəruriliyini bildirdi. Yanvarın 26-da keçirilən qərargah iclasında general-qubernatorluğun yaradılması və Lawtonun polkovnik-leytenant rütbəsi müvəqqəti olaraq Şərur-Naxçıvan vilayətinin general-qubernatoru təyin edilməsi qərara alındı.Bu, erməni tərəfinin narazılığına səbəb oldu və Lautonun təyinatından az sonra Davaludan olan erməni birləşmələri Əfşar kəndini ələ keçirdilər. Vedi sakinlərinin dəstəyi ilə kənd geri alındı, lakin döyüşlər davam etdi. Toqquşmalardan xəbər tutan Lawton və Naxçıvan xanı Kəlbəli dərhal Dəvəliyə yola düşdülər; Lawton general Pirumyandan qoşunlarını Əyyub kəndinə çəkməyi tələb etdi və bu əsasda onların arasında münaqişə yarandı. Bundan sonra Lawton qərargahın ona verdiyi göstərişə uyğun olaraq İrəvana getdi və general-qubernatorluğun şimala, Qurd qapısından Vediçay çayına qədər genişləndirilməsinin zəruriliyini bildirdi. Ermənistan hökuməti bu qərara etiraz etdi, lakin bu təklif fevralın 6-da Zaqafqaziyadakı ingilis komandanlığı tərəfindən təsdiqləndi. Şərur-Naxçıvan yarımmüstəqil statusunu saxladı, ona yerli hökuməti əvəz edən xan hökuməti rəhbərlik edirdi; Qurd qapısından Vediçaya qədər erməni administrasiyası qaldı, lakin erməni silahlı qüvvələri Dəvəluda cəmi 50 nəfərlik qarnizon buraxaraq zonanı tərk etməli oldular.

Erməni idarəsinin yaradılması və Araz vadisində üsyan redaktə

1919-cu ilin martından etibarən İngiltərənin Şərur-Naxçıvan siyasəti dəyişməyə başladı. İngilis kəşfiyyatı Türkiyənin nüfuzunun artmasından ehtiyatlandı və podpolkovnik Lawton Xan hökumətinin hər şeyə qadir olmasından, Milli Şuranın aqressivliyindən və onun general-qubernator kimi malik olmalı olduğu səlahiyyət və təsirin olmamasından şikayətləndi. İnqilislər Vediçay-Sədərək bölgəsində ermənilərə qarşı təzyiqlərin olduğunu bildirirdilər. Bu qarşıdurmaların qarşısını almaq üçün Britaniya taboru kifayət etmirdi. Laughtonun təqsirkarları cəzalandırma cəhdləri və İrəvandakı ingilis nümayəndəsi polkovnik Temperleyin xanlar ilə vasitəçilik cəhdləri uğursuzluqla nəticələndi. İngilis komandanlığı ilə müsəlman əhali arasında münasibətlər pisləşdi; Məşədi Əli Əsgər Həmzəyev Kəlbəli xana yazdığı məktubda ingilis əsgərlərinin Xanlıqlar kəndində bir sıra cinayətlər törətdiyini və Baş-Noraşendə yanğın törətdiyini və bunu yerli sakinlər də təsdiqlədiyini yazmıdşı.

.^[1][2]

Qarabağ Birinci Dünya Müharibəsinden sonra redaktə

Qarabağ ermənilərinin üsyanı redaktə

Zəmin redaktə

Hərbi münaqişənin başlanması redaktə

Qarabağın Sovetləşməsi redaktə