Nederlands: Muziek schrijven die de mensheid en de hele kosmos moest verlossen, dat was het niet geringe ideaal van de Russische componist en pianovirtuoos Alexander Scriabin (1872-1915). Muziek was voor hem een middel tot bevrijding, tot verheffing van het aardse. In die zin was hij een volgeling en exponent van de laatromantiek, van de gedurfde harmonieën van Wagner en van de late Liszt. Verder is zijn muziek sterk gekleurd door de filosofische denkbeelden van de theosofie, de geschriften van Nietzsche en het hindoeïsme, denkbeelden die in het begin van de twintigste eeuw in intellectuele kringen opgang maakten. Vooral in zijn vijf laatste levensjaren - periode waarin de sonates zes tot tien ontstonden - wordt het mystieke en geenzijds gerichte karakter van zijn composities overduidelijk. Scriabin stuwt de muziek tot aan de grenzen van haar expressieve mogelijkheden en tracht zo een klimaat van spirituele en esthetische extase te creëren. Dat resulteert in ietwat gekke en razend moeilijke muziek vol akoestische effecten en een heel eigen klankidioom. Voor Scriabin kunnen we ons geen betere uitvoerder dromen dan de Russische pianist Anatol Ugorski. Hij zet de vorig seizoen gestarte exploratie van deze heel bijzondere klankwereld verder. Deze keer kiest hij ter aanvulling de twaalf preludes van die andere Russische excentriekeling, de als een kluizenaar levende componiste Galina Ustvolskaja (°1919). Verder is er ook nog de beroemde Hammerklaviersonate van de late Beethoven, een gepast monument om deze gedurfde klavieravond te besluiten.