Musiqi jurnalistikasının ənənəvi olaraq bir balı tərtib və qeyd olunan musiqinin öyrənilməsini, müzakirəsini, qiymətləndirilməsini və şərhini, simfoniyaların, klassik mahnıların, əsərlərin ifasının və konsertlərin qiymətləndirilməsini özündə birləşdirən klassik musiqi tənqidində kökləri var.

1840-cı illərdən əvvəl “Allgemeine musikalische Zeitung” (1798-ci ildə Yohann Friedrich Rochlitz tərəfindən təsis edilmişdir) və “Neue Zeitschrift für Musik” (1834-cü ildə Robert Schumann tərəfindən təsis edilmişdir) və London jurnalları kimi musiqi jurnalları tərəfindən musiqi hesabatları verildi. As The Musical Times (1844-cü ildə Musical Times və Singing Class Dairəvi olaraq qurulmuşdur); ya da musiqinin yayımın əsas məqsədlərinə daxil olmayan ümumi qəzetlərdə müxbirlər tərəfindən. 19-cu əsrin nüfuzlu İngilis musiqi tənqidçisi, The Times (Musiqili zamanlar) qəzetinin jurnalisti Ceyms Uilyam Davison idi. Bəstəkar Hektor Berlioz da 1830-1840-cı illərin Paris mətbuatı üçün rəylər və tənqidlər də yazmışdır.^[2]

Müasir bədii musiqi jurnalistikası tez-tez musiqi nəzəriyyəsi ilə bir musiqi parçasının və ya tamaşanın müxtəlif elementlərini, o cümlədən (musiqi tərkibinə görə) forma və üslubu, ifası üçün, texnika və ifadə standartlarını nəzərə alaraq məlumatlandırılır. Bu standartlar, məsələn, Robert Schumann tərəfindən qurulan Neue Zeitschrift für Musik kimi jurnallarda ifadə edildi və bu gün The Musical Times kimi ciddi qəzet və jurnalların sütunlarında davam etdirildi.

Bir neçə amil, o cümlədən təhsilin böyüməsi, Romantik cərəyanın ümumilikdə və musiqidə təsiri, populyarlaşması (Liszt və Paganini kimi bir çox ifaçının "ulduz statusu" daxil olmaqla), digərləri arasında olmayanlar arasında musiqiyə marağın artmasına səbəb oldu. - xüsusi mütəxəssis jurnallar və müxtəlif səriştəli və bütövlüyü dərəcəsi olan peşələrə görə tənqidçilərin sayının artması. 1840-cı illəri dönüş nöqtəsi hesab etmək olar, bu səbəbdən 1840-cı illərdən sonra musiqi tənqidçiləri də musiqiçi deyildilər. Bununla birlikdə əks misallara Alfred Brendel, Çarles Rosen, Paul Hindemiç və Ernst Krenek; hamısı klassik musiqi ənənəsinin müasir təcrübəçiləri idi, onlar da musiqi üzərində yazırdılar.

Klassik redaktə

1980-ci illərin əvvəllərində "klassik musiqi tənqidi gözlə görünməyə başladı" bu zaman mediadan klassik tənqidin miqdarında bir azalma oldu.O dövrdə "Time" və "Vanity Fair" kimi jurnallarda klassik musiqi tənqidçilərindən istifadə olunurdu, lakin 1990-cı illərin əvvəllərində xüsusilə gənclər arasında marağın azalması səbəbindən klassik musiqi tənqidləri azalmağa başladı.

Klassik musiqi jurnalistikasında da narahatlıq doğuran məqam Amerika tənqidçilərinin öz mədəniyyətlərindən etnik və xalq musiqisi haqqında, hind ragaları və ənənəvi yapon əsərləri kimi necə yazması idi.

1990-cı ildə Dünya Musiqi İnstitutu dörd New York Times musiqi tənqidçisindən müsahibə götürdü, onlar etnik musiqiyə necə yanaşmaq üçün aşağıdakı meyarları təyin etdilər:

1. Bir baxış, musiqinin oxuculara proqramın nə olduğunu daha yaxşı başa düşmələri üçün bildikləri digər musiqi növləri ilə əlaqələndirilməlidir.
2. Sənətçilərə insan kimi baxılmalı, musiqilərinə mistik və ya sirli bir hadisə kimi deyil, insan fəaliyyəti kimi yanaşılmalıdır.
3. İcmal musiqinin mədəni mənşəyi və niyyətləri barədə bir anlayış göstərməlidir.